Op de vooravond van de verdrietigste maand
probeer ik manieren te zoeken
HOE februari door te ploeteren.
Ga ik het eleganter doen,
of zal ik net echt gaan hangen
hangen in de zwaarte die de aarde sterker dan andere maanden dicteert.
Toen ik 10 was, bracht ik februari in bed door,
voorjaarsdepressie verantwoordde de dokter.
Ik zit op het toilet en kijk naar een foto genomen afgelopen juni.
Totaal overbelicht zodat witte koppen op het fotopapier werden gedrukt.
En toch zie je de hoop in onze ogen.
Alles is nog mogelijk.
Een vrouw kan binnenkort wereldleider worden.
Eindelijk.
Tot een tijd geleden ineens aanvoelde als de nipte rand voor een ravijn.
En met de eenzaamste, verdrietigste en somberste maand
in het kielzog van de vreselijke inwijding van een staatshoofd
die de domste beslissingen neemt die alleen maar angst inboezemen
ga ik proberen februari te doorploeteren met rijmschema’s,
zachte deuntjes en korte zinnen…
Mijn eerste postpakket-performance is bijna af
die her en der de ochtend mag inzingen
op verscheidene beslapen bedden
als een fluisterende lawine
de dag in
het bed uit.
Met een deuntje als houvast van een eenvoudige dag
uit de somberste maand die hopelijk ook weer mee zal vallen of staan.