De afgelopen 10 jaren werden mijn reisbestemmingen bepaald door de nog te ontdekken geboortegronden van mijn naasten. Bij die naasten zitten twee vrienden wiens naam je kan vertroetelen tot Agi.
De ene komt uit het zuidelijke Oost-Europa. De andere uit het Noordelijke gedeelte van Oost-Europa. Met de ene ben ik jaren als onderzoeker/ontdekker naar haar geboortegrond getrokken temidden van de bergen en bossen.
Nu ben ik met de andere Agi in haar geboortestad.
We logeren bij familie. Als ik en haar familie twee verzamelingen zouden zijn, dan zitten in onze doorsnede geen gemeenschappelijke talen. Ik kan enkel baden in gesprekken waar ik geen touw aan kan vastknopen. Alsof je in eentje in je eindproef neurochirurgie bent beland. Je krijgt het mes in je hand en een open schedel. Verwijder de tumor. Start.
Vorige week kreeg ik een brief van een jeugdvriendin. De laatste keer dat ik een brief van haar ontving, zat er een legende bij. De A waren drie puntjes geworden, de B een driehoek, de C een rechtstaande ovaal enzovoort. Moderne brieven zijn op dat gebied gemakkelijker te analyseren. Helaas. Want hier gezeten in op een leren zetel, zwem ik in een onbekende klankenzee. Als in een rubber bootje, klotsend over de zee. Het maakt me nederig. Stel je voor dat je ineens in een traject komt: je moet je in 6 maanden integreren, de taal leren, je aanpassen aan de cultuur, werk zoeken, normaal doen, onbegrijpelijke formulieren invullen. Dat wens je niemand toe, toch?