Ze zegt dat ze haar kwijt zijn. Haar borstkast gaat op en neer in een razend tempo. Ze praat heel dun alsof haar stem aan een zijden draadje hangt. In hun stallen en de omliggende weien hebben ze gezocht. Ze is bang maar weet niet waarvoor. Ze krabt met haar vingers aan haar vel onder haar zwarte krullende haren en zweetdruppels wonen nu tijdelijk op haar voorhoofd. Ik begrijp niet wat er echt aan de hand is en toch troost ik haar zoals een 14 jarige dat kan of niet kan.
Enkele dagen ervoor speelden we nog verstoppertje in het park ook al wisten we dat we dit niet meer hoorden te doen. Normaal is ze een goeie vinder, ook al vond ze vanochtend geen moeder meer.
De bel gaat, ze veegt haar druppels weg. In de grijze lucht zoekt ze naar het antwoord dat zal neerploffen, maar er valt niets. Ze hapert even, alsof ze niet wil binnengaan maar verder wil zoeken rond de stallen van hun boerderij. Dan volgt ze me en het leven neemt zijn rollen weer op. We gaan de klas binnen. Wij zitten allen, 24 meisjes en 1 jongen, in onze blauwe kostuumpjes te kijken naar hoe een lerares ons probeert iets uit te leggen. Ik kijk naar de zwarte krullen voor me. Haar onrust van op de speelplaats is nog niet gaan liggen. Ik zie hoe ze in haar hoofd verder zoekt.
Mijn maag knort. Er wordt op de deur geklopt. Hard geklopt. De directeur komt binnen en vraagt of zij haar boekentas wil meenemen. Op de gang horen we het gillen. Het krijsen wordt afgedempt door de vrolijke hertentrui van onze directeur. Dit gebrul herken ik. De voorbije zomer waren we samen nog op kamp en liepen langs varkensstallen. Een dier werd afgeslacht, ik drukte mezelf tegen de prikkeldraad uit angst. Zij herkende dit geluid, deze extreem hoge luide oerse repetitieve tonen van een beest dat in de hand van zijn boer dood gaat. Ik heb er nachten niet van kunnen slapen. Maar hier in de gang kreeg de directeur de zwaarste taak. Hij moest haar kinderlijkheid omleggen en deze werd als een winterjas opgehangen in deze kale betegelde gang. De gang galmde en leek eindeloos te duren. Ook al wisten wij niet wat hij haar had verteld. Onze kinderlijke verbeelding wist dat ze nooit meer verstoppertje zou kunnen spelen.