Papegaai is ziek
en hij moet sterven,
zong ik vrolijk
jaren lang.
daar denk ik aan
als ik mijn kanarie
twee dagen lang probeer te reanimeren.
Eerst dacht ik dat hij gewoon zijn werk deed
maar ik merkte dat het menens was
hij was te lang ziek en hij moest sterven.
Lang was ik er trots op
dat ik een kanarie had
hij leidde me de weg
winter en zomer.
als hij viel
wist ik dat de andere ook snakten naar water
dan gaf ik ook de andere planten drinken.
En het klopte steeds,
de anderen hadden het ook nodig.
Was hij er niet geweest,
dan had geen enkele plant het overleefd.
Mijn kanarie gaf het ritme aan
ik luisterde naar hem
iets te laat vaak
maar ik observeerde hem iedere dag
behalve vorige week.
Toen was hij ziek en moest hij sterven.
Ik denk aan de kanaries van onze maatschappij
en bedenk me dat het zo raar is dat we steeds,
zoals ik deed,
eerst de kanaries laten sterven voordat we handelen.
Ik had mijn kanarie ook gewoon genoeg water kunnen geven.
Ik wist wat nodig was.
maar ik liet hem zijn werk doen.
misschien moeten kanaries ontslaan worden
van hun kanarieschap
en als raadgevers dienen
dat zij de norm worden
en niet eerst moeten sterven voordat de rest gaat.