Mijn ouders waren een week eerder ook al in het bos
de week ervoor en de week daarvoor en zo kan je terugtellen tot jaren terug
ze dragen het bos als een alledaagse schoen
toch kan je niet voorspellen wat er steeds op je pad komen zal
Vorige week liepen ze daar, op de plek waar wij nu staan
voor hen wandelde een wat ouder koppel
dat kon je zien aan de loop van de man die geen voetsporen achterliet maar een streep van de nasleep van zijn linkerbeen
maar dat is nu even niet van tel.
het waaide
het waaide zo sterk dat je bijna geen andere geluiden kon waarnemen
ineens als bij een blikseminslag viel uit de lucht, ter hoogte van die wandelaars, uit de hemel een dikke tak
of een stuk boomstam, ik denk dat mijn moeder het zo zei
de mensen die er onder liepen waren net op tijd kunnen wegrennen (lees: wegslepen)
ik vond dat zelf niet zo spectaculair klinken en vroeg naar het geluid maar dat was enkel die sterke wind, ik probeerde me iets voor te stellen en meestal maak ik alles net iets te groot
mijn moeder zegt zelf dat ik alles 30 keer groter kan opblazen
toen kwamen we dichter bij de plaats delict
ik verwachtte een dooie droge tak die er afwapperde als bij een mug die te lang geen bloed binnenkreeg
maar in werkelijkheid was deze tak de helft van een grote boom
“stamp er meer eens tegen dan voel je zijn kracht”
ik stampte ertegen en durfde niet toe te geven dat mijn teen er vier uur later nog blauw van zag
hij was zo zwaar dat je de halve boom met 90 mannen als in een heilig bloed processie zou moeten wegsjouwen, op weg naar het kerstboomverbranding die bij ons dorp 1 maal jaars werd georganiseerd. Het nachtelijk feest zou uren langer duren door die volle grote halve boom.