We stonden op het dak van het museum van de immigratie. Dit uitzicht kan je mogelijk bezichtigen nadat je het verhaal van duizenden vluchtelingen hebt bekeken. Wij zitten in een gepersonaliseerde hedentendaagse rondleiding. Een 18 jarige Afrikaanse jongen had al zijn moed en schouderklopjes bijeengeraapt om voor deze club omstanders stukjes van zijn vluchtverhaal te verwoorden. Als ramen die zich heel even openden voor ons. Het glas was fragiel. Hij tekende gebroken lijnen tussen woestijnen en zijn mooie leven ginder. Hij vertelde niet de stukjes waarin hij mishandeld werd. Misschien uit respect. Misschien uit schaamte. Als je zijn route intypt, dan geeft google maps aan dat het onmogelijk te voet is en slechts 10 uur vliegen, vogelvlucht. Maar hij deed het als puber jongen, te voet. Hij vertelde in een bijzin dat zijn vriendin onderweg kwijt is geraakt. Zijn gebroken lijnen raakten mijn omstanders. We hoorden een man de trap opkomen. Hij hoorde niet bij de groep en had net ook de beelden gezien van de vluchtelingen honderd jaar geleden. Hij begon luid te praten, zijn vrouw deed de ssst-beweging met hand en klank. De man voelde zich benadeeld. “Ik mag hier ook zijn, ik heb hier voor betaald”. Hij doorbrak de gebroken lijn, liep loodrecht door de groep zodat hij van zijn verdiende uitzicht kon genieten. De jongen vertelde niet dat zijn beste vriend onderweg overleed. Hij vertelde niet over zijn nachten alleen. Hij had het wel over de dorst, de berg achter zijn moederlijk dorp en zijn moeder. De omstanders gaven een applaus. De jongen was blij en moest nog even bekomen: hij had het toch maar gedaan. Ik was trots. Hij had weer een angst overwonnen.