Met het blote oog zie je het niet altijd en
toch draagt iedereen bagage met zich mee.
Ik liep twee jaar lang rond met de bagage van iemand anders
hij had het achtergelaten en het was zo zwaar
dat ik me bijna niet kon verplaatsen,
het bleef me dwarsbomen
het voelde alsof ze mijn ademruimte wegnamen
iedere dag hoopte ik dat hij het terug kwam ophalen
en dat hij daar “sorry” voor zou zeggen
“sorry dat ik deze massa bagage achterliet”
met dat beetje energie dat ik nog had,
controleerde ik 4 maal daags mijn brievenbus
maar een briefje, een postduif, een smsje, een kattebel, een verhuiswagen, een mail,
het kwam niet.
Op een dag lukte het me,
ik wierp zijn bagage van me af
mijn bocheltje verdween,
het lopen werd lichter.
De dagen kenden weer zon
en zo liggend op de rug kijkend de lucht in
bedenk ik me dat misschien wel iedereen
zo licht mogelijk wil reizen.