wortel familie
16 december 2016

wortel familie

16 december 2016

foto

344

wortel familie
15 december 2016

wortel familie

Ik ben opgegroeid in een dorp naast Wortel.

ik had menig Wortelse vrienden

en bracht daar mijn halve jeugd door.

Vorige maand sprak een Indische man met tulband me aan

je hebt een goed Karma

maar je bent niet goed geworteld.

De laatste jaren hoor ik het vaak

dat ik niet geworteld ben.

ik vind het moeilijk dat echt te begrijpen

maar ik werk er wel aan.

vorig weekend haalde ik uit de volle grond

een familie wortelen:

een jonge vrouw met pronte buste,

een jonge heer die in de koelkast een oud mannetje werd,

een dame met mooie benen,

iemand met een geamputeerd been,

een trio en een baby.

Ik wilde er graag een hoorspel maken.

een hoorspel uitgevoerd door poppenspelers.

Ik merkte dat ik er al gauw nederlanders van maakte.

De titel zou FAMILY CARROT zijn

en ze zouden allen hun teksten zingen

in n gebrekkig engels met hele lage bastonen.

bijna onhoorbaar.

ik heb lang aan mijn witte tafel met deze familie peekes in de hand gezeten.

Maar heel concreet werd het niet.

Ik ben dan maar foto’s van de wolken gaan maken.

 

wortel familie

15 december 2016

tekst

341

miss
9 december 2016

miss

9 december 2016

foto

321

sir
8 december 2016

sir

8 december 2016

foto

318

lady
7 december 2016

lady

7 december 2016

foto

315

stalker
1 december 2016

stalker

de eerste keer dat hij in mijn leven kwam

zat ik nietsvermoedend op de bus

te staren

hij stapte in

ging schuin tegenover me zitten.

ik kon hem niet plaatsen

geen enkel hokje paste

geen nationaliteit of geloof

geen leeftijd of geaardheid .

 

hij heeft zijn leren riem nog niet aan

en doet een poging terwijl hij loert naar me.

zijn zwarte leren schoenen zijn geweven

klassiek

de rest eerder bruine tinten.

hij imiteert een leeuwentemmer met zijn riem

Ik kijk de oude moslimman recht voor me aan

is dit normaal?

hij weet het ook niet

‘maar je kan me wel beschermen’

dat zeg ik luidop

hij begrijpt me niet

en stapt de volgende halte af

de riemman staart me nu onophoudelijk aan

ik kijk naar buiten maar probeer stiekem via het glanzen van het raam te gluren

zijn riem is aan

hij onrustig

5 haltes verder

hij stapt uit

ik adem in.

 

Twee dagen later zit ik in een ander stadsdeel

te vergaderen

het is het café aan de achterkant van een station

we zitten aan het raam

een groot raam van op de grond tot in de lucht

achter het raam is er een non-plek

deze  transitzone  kent veel passage

van ambtenaren die van het station naar de hoge anonieme gebouwen stappen

in deze transitzone waait het

altijd

ook al heerst  er een hittegolf.

maar nu waait het heel erg

dat zie je aan de bladeren

die waaien aan.

Met die bladeren

waait hij ook aan

de riemman.

Ik schrik maar doe pokerface.

hij komt op het verhoogd stoepje recht voor ons zitten

daar buiten

het is geen zitplek

maar hij maakt het ervan.

Ik achter het raam

probeer het in mijn ooghoeken te volgen

maar hij blijft me strak aankijken.

Het is moeilijk om nu niet aan grote thema’s te denken als de dood.

Hij, de dood , staat me buiten aan te staren.

 

Bij de derde ontmoeting is het donker.

een luguber stukje recht achter mijn huis

ik wandel in een iets sneller tempo

toch kijk ik ineens rechtop

recht in de ogen van riemman

ik wil hem vragen wie hij is en of hij dit met opzet doet

maar mijn mond plakt

vast

mijn hoofd slaat

tilt

niet te opvallend vergroot ik mijn pas

maar hou het tempo aan om geen argwaan te wekken

na enkele meters kijk ik achterom om te zien of hij me achtervolgt.

Ik sla de zijstraat in

hij is uit beeld

een brancard met een dode man wordt buiten gedragen

blauwe lichten prikken in de ogen

ik doe mijn ogen dicht .

stalker

1 december 2016

tekst

304

weduwnaar
16 november 2016

weduwnaar

Voordat ik op date ging met hem

spoot ik fysiologische zoutoplossing in mijn neus

om deze te ontdoen van nasaliteit.

Op het flesje las ik dat dit twee jaar geleden was vervallen,

twee jaar al.

Ik dacht aan de weduwnaar die ik ‘dra zou ontmoeten

ik dacht aan zijn overleden vriendin

die ook vervallen was rond de periode van dit flesje

en hoewel je niks met elkaar mag vergelijken,

dat is me er met de rijstpap ingelepeld,

begreep ik de symboliek van dit moment.

Gelukkig kan ik dit flesje nog wel gebruiken

en hij

hij mag met mij naar de hei.

weduwnaar

16 november 2016

tekst

311

supermaan zoek
14 november 2016

supermaan zoek

14 november 2016

foto

325

uitkijk naar super maan
13 november 2016

uitkijk naar super maan

13 november 2016

foto

331

herfstarchief /7
31 oktober 2016

eikel

herfstarchief /7

31 oktober 2016

foto

290

plofchampignon
30 oktober 2016

plofchampignon

De winter heeft zijn tijd opgeëist

en toch slenteren we nog in krokante bladeren.

De zon priemt tussen de boomarmen

waaraan het merendeel van het loof nog hangt.

Je moet oppassen

voor eikels

ze vallen snoeihard op je kop

liever dat dan prikkelbare kastanjes

maar met pluisjes vind ik die heerlijk

gepoft

bij voorkeur.

Vannacht

toen het nog zomertijd was

en we hier liepen

ploften onze voeten

nu zoeken we ze,

de plofchampignons

we gebruiken ze als rookmachines

zwarte, blauwgrijze wolken

stomen langs onze kuiten

het bos in.

Aromatiseren heet dat, geloof ik…..

plofchampignon

30 oktober 2016

tekst

293

herfstarchief /6 bis
28 oktober 2016

herfstarchief-4bis

herfstarchief /6 bis

28 oktober 2016

foto

284

herfstarchief /6
28 oktober 2016

2016-10-28-09-51-52

herfstarchief /6

foto

281

herfstarchief /5
27 oktober 2016

dscn1333

herfstarchief /5

27 oktober 2016

foto

271

WAAI FIETS
26 oktober 2016

waai fiets

nu

nu het waait

wil ik niet op 6 afturven dus heb ik je geen nieuw bericht gestuurd

net als de 4 andere pogingen die ik deed

heb je geen tijd of plaats

je bent elders

nu fiets ik hier in je stadsdeel.

Als jij aan de overkant zou fietsen

nu het waait

zou ik je dan toeroepen?

Het is donker

mijn krakkemikkige fiets zonder licht

kan de spotlights niet bepalen

nu het waait

is het een snelkookpan

mijn geest giert

het traanzakje speelt ventiel

zo voelt het

maar ik fiets verder

in de lucht zie ik één ster

jij had vliegwerk verricht

stuurde je

deze week

is dat met vliegen

en vallen en opstaan

waaide het toen ook al?

of probeer je noodlottig dingen

te laten ontkomen van hun zwaartekracht?

WAAI FIETS

26 oktober 2016

tekst

178

relief /2
25 oktober 2016

2016-10-27-14-22-16 2016-10-27-14-22-19 2016-10-27-14-22-22

relief /2

25 oktober 2016

foto

265

herfstarchief /4bis
22 oktober 2016

herfstarchief4b herfstarchief4c

herfstarchief /4bis

22 oktober 2016

foto

207

then the letting go /1
21 oktober 2016

thenthelettinggo1_kaartje

then the letting go /1

21 oktober 2016

tekening

127

then the letting go / 1
21 oktober 2016

then the letting go / 1

Ze zegt dat ze haar kwijt zijn. Haar borstkast gaat op en neer in een razend tempo. Ze praat heel dun alsof haar stem aan een zijden draadje hangt. 
In hun stallen en de omliggende weien hebben ze gezocht. Ze is bang maar weet niet waarvoor. Ze krabt met haar vingers aan haar vel onder haar zwarte krullende haren en zweetdruppels wonen nu tijdelijk op haar voorhoofd. Ik begrijp niet wat er echt aan de hand is en toch troost ik haar zoals een 14 jarige dat kan of niet kan.

Enkele dagen ervoor speelden we nog verstoppertje in het park ook al wisten we dat we dit niet meer hoorden te doen. Normaal is ze een goeie vinder, ook al vond ze vanochtend geen moeder meer.

De bel gaat, ze veegt haar druppels weg.  In de grijze lucht zoekt ze naar het antwoord dat zal neerploffen, maar er valt niets. Ze hapert even, alsof ze niet wil binnengaan maar verder wil zoeken rond de stallen van hun boerderij. Dan volgt ze me en het leven neemt zijn rollen weer op. We gaan de klas binnen. Wij zitten allen, 24 meisjes en 1 jongen, in onze blauwe kostuumpjes te kijken naar hoe een lerares ons probeert iets uit te leggen. Ik kijk naar de zwarte krullen voor me. Haar onrust van op de speelplaats is nog niet gaan liggen. Ik zie hoe ze in haar hoofd verder zoekt.
Mijn maag knort. Er wordt op de deur geklopt. Hard geklopt. De directeur komt binnen en vraagt of zij haar boekentas wil meenemen. Op de gang horen we het gillen. Het krijsen wordt afgedempt door de vrolijke hertentrui van onze directeur.  Dit gebrul herken ik. De voorbije zomer waren we samen nog op kamp en liepen langs varkensstallen. Een dier werd afgeslacht, ik drukte mezelf tegen de prikkeldraad uit angst. Zij herkende dit geluid, deze extreem hoge luide oerse repetitieve tonen van een beest dat in de hand van zijn boer dood gaat. Ik heb er nachten niet van kunnen slapen. Maar hier in de gang kreeg de directeur de zwaarste taak. Hij moest haar kinderlijkheid omleggen en deze werd als een winterjas opgehangen in deze kale betegelde gang. De gang galmde en leek eindeloos te duren.  Ook al wisten wij niet wat hij haar had verteld. Onze kinderlijke verbeelding wist dat ze nooit meer verstoppertje zou kunnen spelen.

then the letting go / 1

tekst

125

herfstarchief 4
21 oktober 2016

herfstarchief4

herfstarchief 4

foto

190

relief /1
20 oktober 2016

relief1relief3relief2

relief /1

20 oktober 2016

foto

183

herfstarchief 3
14 oktober 2016

herfstarchief3

herfstarchief 3

14 oktober 2016

foto

53

herfstarchief 2
12 oktober 2016

herfstarchief-2

herfstarchief 2

12 oktober 2016

foto

58

herfstarchief 1
12 oktober 2016

herfstarchief-1

herfstarchief 1

foto

61

ordenen
11 oktober 2016

overzicht_kaartje

ordenen

11 oktober 2016

foto

91

herfstig
10 oktober 2016

herfstig

Het was een herfstig weekend
een vriendin waarschuwde me
dat dit het moment is om los te laten.
Enkele bomen werkten hier actief aan mee.
ik zag een jongen met een plakbandrolletje,
de verkleurende bladen vastplakken aan takjes
ook hij bevocht de natuur
De kinderen die ik kende verzamelden een heel weekend
ze staken hun wintervoorraad in broekzakken
hun handpalm te klein om dit museum uit te stallen
beukennootjes, stokjes, stenen, bolsters
zelf kreeg ik drie eikelhoedjes en een veertje.
Het veertje was zo licht dat het de zwaartekracht
van dit moment ontkende
Dat stemde me blij maar
voor ik het doorhad was het weer gaan vliegen.
De ijle lucht in
richting de roodgroenbruinebladermassa.

herfstig

10 oktober 2016

tekst

76

TELLEN
10 oktober 2016

tellen

In het dorp was het 3 maal per jaar wegomlegging:
met de kermis, de processie en de jaarmarkt
dan reden de auto’s die anders het dorp passeerden
door onze straat
dat waren dagen dat we niet op straat mochten spelen
dit vonden we niet erg
we waren zelfs lichtelijk opgewonden
met een kaft, een wit A4 en een balpen trokken we de voorhof in
om auto’s te tellen
en in plaats van een streepje noteerden we zorgvuldig de nummerplaten
onze moeder kon ons tijdens het avondeten vertellen
wie er bij welke nummerplaat hoorde
‘ah dat is de nummerplaat van jeanne en hugo’
Wij vonden dat heerlijk.

Nu in de stad,
zitten we voor ons raam,
bij gebrek aan voortuin
auto’s te tellen
niet omdat we opgewonden zijn
maar we zijn boos
verontwaardigd zou zo zacht klinken
en hoewel boos te hysterisch klinkt
is deze woede heel terecht.

Wij willen gezonde lucht
onze straat is ziekmakend
specialisten zeggen:
maak dat je weg bent
het is schadelijk
longen en hersenen kunnen hier niet gezond rijpen
en nu tellen we de duizenden streepjes
duizenden per dag
400 per uur als je de nacht meetelt
Van nummerplaten noteren is er al lang geen sprake meer.

Toen de wetenschappelijke bewijzen op tafel lagen
schreven we brieven aan de hoge piefen
Maar het heeft geen dreigingsniveau
voor hen
het boeit daar niemand
behalve wij
die moeten ademen
en nu achter ons raam aan het tellen zijn
hopelijk zeggen cijfers hen wel iets.

TELLEN

tekst

65

knol selder
5 oktober 2016

knolselder

knol selder

5 oktober 2016

video

258

boeren kool
4 oktober 2016

boerenkool

boeren kool

4 oktober 2016

video

262

worteltje
3 oktober 2016

worteltiktak

worteltje

3 oktober 2016

video

255

dansende pastinaak
27 september 2016

dansende pastinaak

27 september 2016

video

252

halve boom
25 september 2016

halve boom

Mijn ouders waren een week eerder ook al in het bos

de week ervoor en de week daarvoor en zo kan je terugtellen tot jaren terug

ze dragen het bos als een alledaagse schoen

toch kan je niet voorspellen wat er steeds op je pad komen zal

Vorige week liepen ze daar, op de plek waar wij nu staan

voor hen wandelde een wat ouder koppel

dat kon je zien aan de loop van de man die geen voetsporen achterliet maar een streep van de nasleep van zijn linkerbeen

maar dat is nu even niet van tel.

het waaide

het waaide zo sterk dat je bijna geen andere geluiden kon waarnemen

ineens als bij een blikseminslag viel uit de lucht, ter hoogte van die wandelaars, uit de hemel een dikke tak

of een stuk boomstam, ik denk dat mijn moeder het zo zei

de mensen die er onder liepen waren net op tijd kunnen wegrennen (lees: wegslepen)

ik vond dat zelf niet zo spectaculair klinken en vroeg naar het geluid maar dat was enkel die sterke wind, ik probeerde me iets voor te stellen en meestal maak ik alles net iets te groot

mijn moeder zegt zelf dat ik alles 30 keer groter kan opblazen

toen kwamen we dichter bij de plaats delict

ik verwachtte een dooie droge tak die er afwapperde als bij een mug die te lang geen bloed binnenkreeg

maar in werkelijkheid was deze tak de helft van een grote boom

“stamp er meer eens tegen dan voel je zijn kracht”

ik stampte ertegen en durfde niet toe te geven dat mijn teen er vier uur later nog blauw van zag

hij was zo zwaar dat je de halve boom met 90 mannen als in een heilig bloed processie zou moeten wegsjouwen, op weg naar het kerstboomverbranding die bij ons dorp 1 maal jaars werd georganiseerd. Het nachtelijk feest zou uren langer duren door die volle grote halve boom.

 

halve boom

25 september 2016

tekst

136

halve boom
25 september 2016

halveboom_tekening

halve boom

tekening

233

vogel
25 september 2016

vogel-tekening

vogel

tekening

197

vogel
25 september 2016

vogel

Hij verpoost daar temidden van het zandpad

de weg ligt als brandpunt van deze aardsmooie natuur.

met rondom zand is hij, kleiner dan mijn dameshand,

koud

de zon schijnt ook al is de herfst net begonnen

zijn veren; bruin, wapperend in de wind

“Hoe heet deze vogel?” vraag ik aan mijn vader,

die alle vogels bij naam, toenaam, geluid, vluchtroute en broedtempo kan toefluiten

“Vogel” zegt hij

mijn moeder en ik geloven het niet

“Vogel?” zeg ik

“Ja Vogel, er zijn zoveel soorten waar nog geen naam voor gevonden is”

het is verdrietig te kijken naar deze perfecte doch dooie Vogel.

Met zijn wandelstok draait mijn vader Vogel om.

De rest van de wandeling denk ik aan Vogel.

Het is ook moeilijk niet te denken aan het jongetje liggend in de branding

ik heb altijd geweigerd naar die foto te kijken en toch brandt hij op mijn netvlies

er zijn zoveel mensen die we dood hebben aangetroffen

ook zonder naam of kennis van zijn laatste woord of exacte vluchtroute

Zoveel soorten die gewoon verdwenen zijn, zonder naam

Alsof ze nooit bestaan hebben.

vogel

tekst

171

soep
24 september 2016

soep_kaartje

soep

24 september 2016

tekening

242

thelettinggo / start herfst
22 september 2016

lettinggoherfst

thelettinggo / start herfst

22 september 2016

foto

187

punt
20 september 2016

punt

punt

20 september 2016

tekening

223

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ gebroken lijnen
19 september 2016

 _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ gebroken lijnen

We stonden op het dak van het museum van de immigratie. Dit uitzicht kan je mogelijk bezichtigen nadat je het verhaal van duizenden vluchtelingen hebt bekeken. Wij zitten in een gepersonaliseerde hedentendaagse rondleiding. Een 18 jarige Afrikaanse jongen had al zijn moed en schouderklopjes bijeengeraapt om voor deze club omstanders stukjes van zijn vluchtverhaal te verwoorden. Als ramen die zich heel even openden voor ons. Het glas was fragiel. Hij tekende gebroken lijnen tussen woestijnen en zijn mooie leven ginder. Hij vertelde niet de stukjes waarin hij mishandeld werd. Misschien uit respect. Misschien uit schaamte. Als je zijn route intypt, dan geeft google maps aan dat het onmogelijk te voet is en slechts 10 uur vliegen, vogelvlucht. Maar hij deed het als puber jongen, te voet. Hij vertelde in een bijzin dat zijn vriendin onderweg kwijt is geraakt. Zijn gebroken lijnen raakten mijn omstanders.  We hoorden een man de trap opkomen. Hij hoorde niet bij de groep en had net ook de beelden gezien van de vluchtelingen honderd jaar geleden. Hij begon luid te praten, zijn vrouw deed de ssst-beweging met hand en klank. De man voelde zich benadeeld. “Ik mag hier ook zijn, ik heb hier voor betaald”. Hij doorbrak de gebroken lijn, liep loodrecht door de groep zodat hij van zijn verdiende uitzicht kon genieten. De jongen vertelde niet dat zijn beste vriend onderweg overleed. Hij vertelde niet over zijn nachten alleen. Hij had het wel over de dorst, de berg achter zijn moederlijk dorp en zijn moeder.  De omstanders  gaven een applaus. De jongen was blij en moest nog even bekomen: hij had het toch maar gedaan. Ik was trots. Hij had weer een angst overwonnen.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ gebroken lijnen

19 september 2016

tekst

162

mis plaatst
19 september 2016

misplaatst_tekening

mis plaatst

tekening

239

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _gebroken lijnen
19 september 2016

gebrokenlijnen_tekening

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _gebroken lijnen

tekening

236

MIS plaatst
19 september 2016

mis plaatst

Ik zit in een binnentuin. Heb een cafétafel omgebouwd tot mijn atelier. Ik probeer bergen te  tekenen en af en toe noteer ik woorden. Ik hoor dat de muziek daarbinnen speelt, luid. Volgende keer draag ik de oorstoppen die mijn oren laten stoppen van hun dagdagelijkse functies. Een geluidloos slaaplied. Terwijl ik daar zit, komen mensen toe waaronder een kunstenaar die ik bewonder. Hij zegt: we doen hier dadelijk een lezing maar blijf gerust zitten. Heel gerust is het niet maar ik berg mijn penseel op, mijn computer klap ik in, mijn tafel ontdoet zich van mijn ateliergevoel. Ik denk: dit kan wel boeiend zijn. Andere mensen stromen binnen, ook een kunstenaar die mij in huiselijke sferen pathetisch noemt. Zij horen bij dit event, ik ben de outsider. Maar op het moment dat ik dit besef, is de ‘lezing’ begonnen. Daar waar ik veel van lezingen hou en opensta voor alles wat je je bedenken kan, is dit het saaiste symposium waar ik ooit op aanwezig was. Saaier dan het woord symposium zelf. Ik zit gesandwicht in tijd en ruimte. Het blijft maar duren en ik, zo misplaatst en nu temidden van deze bende. Ik kan niet weg want dat zou te veel betekenen. Het blijft maar duren als in een lauwe nachtmerrie. Ik doe mijn boekje open maar merk dat mijn potlood te luide geluiden krast, ik doe mijn boekje toe. Mijn omstanders lachen om inside moppen en de kwaliteit is zo on-orgineel dat het me boos maakt.  Maar ik zit vast. Na een oersaaie poging om een week te beschrijven en ik hunkerend naar schrijven, komt er een applaus. De docenten kunstenaars gaan recht achter mijn stoel staan en becomplimenteren elkaar: dit was echt een geslaagde week. Ze confisceren de bewegingsruimte van mijn stoel en ik ben genoodzaakt nog langer te blijven zitten. De lauwe merrie krijgt gevoelens en galoppeert verder in stilte. Ik verzet de tafel waardoor ik toch weg kan vluchten, het café uit , de fiets op, om 30 meter verderop op een bankje aan het water even uit te razen.

MIS plaatst

tekst

173

berg
16 september 2016

berg

de berg kwam om 7u ’s ochtends.

hij werd geleverd door een camion

die de ochtendfile tegenhield

met zijn oranje zwaailicht.

de plof van de berg was bijna geruisloos,

het gevoel van een bastoon

met de bijhorende trillingen.

toen hij de grond raakte,

had ik mijn mond wijd open en zag

verkavelingsbergen achter mijn ouderlijke tuin,

een jaar lang liepen we hem op

en rolden hem af.

dat plezier van toen werd snel de realiteit van het nu, hier,

een drukke straat met aan de overkant een berg en

12 uur de tijd om deze te verplaatsen,

het huis door,

de toekomstige tuin in.

zoals we ooit dit huis wegbliezen

en terug begonnen op te bouwen

was dit emmertje per emmertje

schup op, schup af

een doorzettingsslag

waarbij we ’s avonds

kromlopend

elkaar aankeken en knikten:

“we hebben een berg verzet”.

toen viel de nacht.

berg

16 september 2016

tekst

211

berg
16 september 2016

berg_tekening

berg

tekening

246

oogst
12 september 2016

oogst

oogst

12 september 2016

tekening

159

buitenhof
12 september 2016

buitenhof120916_kaartje

buitenhof

tekening

156

offerfeest
12 september 2016

offerfeest

Het offerfeest begon

en een schaap in de achtertuin

blaatte me wakker.

Achtertuin is een te groots woord,

stukjes beton tegen elkaar

gekleefd met bakstenen

muren die de eigendommen

duidelijk begrenzen.

Maar dat dit schaap,

verstopt achter een muur,

vreugdevol blatend

dadelijk haar onverdoofde einde

zal kennen,

daar wil ik nu even niet aan denken.

offerfeest

tekst

205

offerfeest
12 september 2016

offerfeest-tekening-1 offerfeest-tekening-detail

offerfeest

tekening

201

bagage
4 september 2016

bagage

4 september 2016

tekening

103

bagage
4 september 2016

bagage

Met het blote oog zie je het niet altijd en

toch draagt iedereen bagage met zich mee.

Ik liep twee jaar lang rond met de bagage van iemand anders

hij had het achtergelaten en het was zo zwaar

dat ik me bijna niet kon verplaatsen,

het bleef me dwarsbomen

het voelde alsof ze mijn ademruimte wegnamen

iedere dag hoopte ik dat hij het terug kwam ophalen

en dat hij daar “sorry” voor zou zeggen

“sorry dat ik deze massa bagage achterliet”

met dat beetje energie dat ik nog had,

controleerde ik 4 maal daags mijn brievenbus

maar een briefje, een postduif, een smsje, een kattebel, een verhuiswagen, een mail,

het kwam niet.

Op een dag lukte het me,

ik wierp zijn bagage van me af

mijn bocheltje verdween,

het lopen werd lichter.

De dagen kenden weer zon

en zo liggend op de rug kijkend de lucht in

bedenk ik me dat misschien wel iedereen

zo licht mogelijk wil reizen.

bagage

tekst

176

ZO BEN IK EN ALLEEN WIL IK NIET WEZEN
3 september 2016

zo ben ik en alleen wil ik niet wezen

Pas zat ik aan een tafeltje koffie te drinken, ik kreeg buren.

De vrouw herkende ik. Hier had ze een date met een onbekende man.

Alsof hij in de startblokken zat en haar aankomst zag als het startschot.  Hij vertelde in twee en een half uur heel zijn levensverhaal, met veelal dieptepunten. Hij vertelde ook dat hij ervan genoot deze dieptrieste stories te vertellen en zo mensen aan het lachen te brengen. Een nar dacht ik. Zij kon niet op het woord komen. Zij kon bijna op geen woorden komen. Zij probeerde empathisch te reageren. En af en toe zei ze: “wat heftig voor je”. Maar ik voelde de moed die ze bijeengeraapt had dieper zakken. Hij hield van moppen maken over zaken die 5 minuten ervoor gebeurde. Dat zei hij. Zij zocht een mop, tussen de woordenstroom. Alsof die verstoppertje aan het spelen waren. Hij haatte omtrent alles in het leven en wilde zo autonoom mogelijk leven. Hij somde zijn slechte eigenschappen op, zijn littekens, zijn haat, zijn verslavingen waar hij niet mee zal stoppen, zijn fantasie om al op pensioen te gaan ook al is hij 37, zijn redenen waarom hij met zijn familie brak, hij gaf zijn handleiding aan haar oor. Hij zei ‘zo ben ik’, misschien wel honderd keer. Zij geloofde nooit dat je als een betonnenstandbeeld kon ZIJN, zij zag ZIJN eerder als zachte brei met af en toe herkenningsvlaggetjes. Na een lange monoloog zei hij: “Zo nu weet je zo een beetje alles van me, en wat denk je?”. Zij hoopte dat hij een mop zou maken over iets dat 5 minuten eerder gebeurde. Zo had ze een klein bewijs gehad dat zijn theoretische lezing van de voorbije uren ook iets met de realiteit te maken hadden.

ZO BEN IK EN ALLEEN WIL IK NIET WEZEN

3 september 2016

tekst

119

zo ben ik en alleen wil ik niet wezen
3 september 2016

zobenik_tekening

zo ben ik en alleen wil ik niet wezen

tekening

230

muren en buren
31 augustus 2016

muren-en-buren-tekening

muren en buren

31 augustus 2016

tekening

193

muren en buren
31 augustus 2016

muren en buren

hier zijn de huizen dun op elkaar geplakt

of in elkaar georigami’d en verlijmd

zo dicht op mekaar geplakt met bijna geen groen tussen

favella met  beton beton beton

dus we moeten veel met en van elkaar

HIER

een – paar – maanden – geleden

Een jonge vader en een jonge vrouw met dikke buik

met drie jonge kinderen erachteraan gesjokt

alles went wel

maar ook al zitten er muren tussen

ik deins mee op het ritme dat hun leven me dicteert

de tsunami’s van emoties die over hen heen walsen

het ontslag en met te weinig geld te dicht op elkaars lip geplakt zitten

of het kapotslaan van muren alles went

ook om 23 uur 44

ik zoek al maanden manieren trial and error

POGING 4:

Vrienden van vroeger komen eten

bij de buren gaat er iets mis

Ik zie mijn vrienden verbleken

we kijken elkaar lang aan, we moeten iets doen

“muziek helpt”, zegt die oude vriendin

“vroeger zongen we toch ook samen in een kinderkoor”

ik probeer een lied te bedenken dat iedereen kent

“heal the world” ja het is zo universeel

dat je er geen Nederlands voor hoeft te kennen

we stellen ons op naast de muur

alsof we vredevol en luidruchtig gaan betogen

luidkeels zingen we  eerst  veel te luid

dan wat zachter en muzikaler

we horen ze mee-hummen aan de andere kant van de muur

of het echt is of we dit verzinnen, dat weten we niet

maar de rest van de dag horen we de kinderen spelen en lachen

en dan wordt het stil.

muren en buren

tekst

180

STAP/ NACHT LUCHTEN
30 augustus 2016

img_4736 img_4763 img_4745

STAP/ NACHT LUCHTEN

30 augustus 2016

foto

185

boot val
20 augustus 2016

boot val

Toen ik zeventien was,

kenden boten en oceanen niet dezelfde bijgedachte als vandaag.

Het is juli, 17 zomers geleden.

De thermometer kondigt 44 vochtige graden aan

en enkel op een varende boot kan je ontvluchten aan deze hitte.

Als de boot het op een dobberen zet,

springen we het water in.

In het water verlies ik de vochtige lucht boven me.

Ik waan mezelf een vlot.

Stokstijf en heel vrij.

We hebben een hoge boot, dat zie ik vanuit dit vlot.

Het laddertje dat je moet opklimmen telt 15 tredes.

Voor ik erop klim, bedenk ik een tactiek om zo min mogelijk

hoogtevrees te ervaren; “naar boven blijven kijken”.

Als ik mezelf het water uittrek

en begin te klimmen,

nog 4 traptreden  vooraleer ik op de boot kan opdrogen,

het moet tussen de vierde en de derde traptrede voor het dek zijn,

val ik rikketikketikketik,

schraap ik met mijn voet-been-buik-borsten-kin

langs alle treden van dit schipje

het zoute water in.

Ik duik onder water, geluidsarm en m’n ogen dicht voor de omgeving.

Mijn hartslag is als ’n paard op hol geslagen.

Ik wil in deze cocon onder blijven om alleen te zijn met de pijn.

Geen gedoe met mensen die je opdringerig vragen of het pijn doet,

geen mensen die je ademruimte inpalmen onder het mom van meeleven,

geen ambulances die alsnog gebeld worden,

geen dokterlijke adviezen die je oor inwalsen.

Alleen ik en de pijn.

Het is zo bevrijdend, zo fijn, in mijn eigen eiland onder water.
Nog voordat anderen me komen opvissen, steek ik kopje boven, de stilte van mijn cocon is voorbij.

boot val

20 augustus 2016

tekst

274

bootval
20 augustus 2016

bootval_-tekening

bootval

tekening

227

uiers en bloot
13 augustus 2016

uiersenbloot_kaartje

uiers en bloot

13 augustus 2016

tekening

132

uiers en bloot
13 augustus 2016

uiers en bloot

Terwijl ik inkijk krijg van scrotum tot einde balzakken en 30 cm tel, probeer ik met te focussen op de zee waarop zijn rubberboot dobbert. Voorover buigen is iets wat me ook nooit goed lukte in yogalessen. Toen ik 16 jaar was, kon ik slechts de letter F vormen maar dan in schrijfletters met een rond boogje vanboven. Deze man kan niet dieper omdat zijn vijfling-dikke-buik hem stroppeert.

Op een naaktcamping liggen de wetten en normen net anders. Maar wat zou het betekenen als je je voorover buigt zo net met je poep voor een vrouw, je teeltballen op ademafstand van haar ogen. Psychologisch gezien, kan ik dit niet verklaren.

Wel zou ik het fijn vinden als balzakken die vijf keer zo lang zijn als breed, we ze vanaf nu ongegeneerd ‘uiers’ zouden mogen noemen.

uiers en bloot

tekst

130

KOPfKINO / voorstelling
3 april 2015

foto: Clara Hermans

KOPfKINO / voorstelling

3 april 2015

foto

946